Je kunt ook te positief zijn!

Ik had me voorgenomen om de oliebollentocht van vrijdag 27 december te rijden. Mijn rechterheup was 17 oktober jl. vervangen......dus dat zou moeten lukken. Er is echter wat tegenwind in het herstelproces, waardoor ik te weinig heb kunnen fietsen.....lees te weinig conditie heb. Balen als een tijger, het is helaas niet anders.

Aan alle deelnemers: heel veel plezier!

Erin.....en eruit!

Het was afgelopen donderdag op de kop af 5 weken geleden dat bij mij een nieuwe heup geplaatst is. Op zich vordert het herstelproces voorspoedig. Ik loop nog op twee krukken, maar kan me daar goed mee verplaatsen. De Quest stond me al een beetje aan te kijken en op donderdag moest het er maar van komen. Als ik erin kon komen, zou ik weer kunnen gaan fietsen. Maar.......kom ik er ook uit?
De vrijheidsgraden in de heup waren naar mijn idee voldoende......met de fietsbroek aan richting garage....been beetje omhoog tillen...en voorzichtig rechterbeen in de Quest laten verdwijnen. Rechtuit steken.....andere been naar binnen...en rustig laten zakken. IK ZIT! Voeten op de pedalen...en rond draaien. LUKT OOK! Dat biedt mogelijkheden. Nu er nog uit. OOK DAT LUKT!
Fantastisch. Dat betekent dat ik weer kan fietsen!
Vanmorgen de daad bij het woord gevoegd. Tijdens mijn tocht miste ik twee dingen: Conditie, maar las net al dat Quemo daar ook last van had.....en ik miste de pijn aan mijn rechterheup. Die kon ik overigens missen als kiespijn. Ik kom thuis na een rondje van 15 km met een gemiddelde van 30.1....valt dus mee. Morgen weer een ritje, klein stukje verder. Vanaf nu weer kilometers maken en klaar maken voor de oliebollentocht op 27 december. Moet lukken.

Tien dagen onderweg.

Mijn heupoperatie is inmiddels tien dagen geleden. De ergste pijn is verdwenen, de wond geneest goed. Per dag loop ik 3 x 10 minuten om de benen maar in beweging te houden en om al teveel spierverlies tegen te gaan. Als ik langs de Quest loop zou ik het liefst proberen om erin te kruipen.....dat eerst zou denk ik lukken.....Eruit absoluut niet. Het lichaam sputtert aan alle kanten tegen, alleen de gedachte al. En toch...........27 (of 28) december......OLIEBOLLENTOCHT. Ik heb me maar ingeschreven. Een prachtig doel om naar toe te werken.

Tijd voor revalidatie......

Zo, eerste horde is genomen. Afgelopen donderdag is mijn rechterheup vervangen door een volledige prothese. Operatie ging voorspoedig, heb zelf mee kunnen kijken. Buitengewoon interessant. De kop van mijn heup was behoorlijk kaal, absoluut toe aan vervanging. In de avond wat koorts gekregen, plassen ging even niet....maar daar zijn andere oplossingen voor, hoewel dat wel een pijnlijke is. Maar goed...de blaas moet geleegd worden. Op vrijdagmorgen de drain en infuus eruit en voorzichtig de eerste stapjes achter een looprek gemaakt. Aangezien ze in een ziekenhuis geen kostgangers houden, moest ik op zaterdagmorgen traplopen met krukken en in de middag mocht ik al weer huiswaarts. Bedje in de kamer en 3 keer per dag een stukje lopen. Ik moet zeggen dat je een aardige jas uit doet tijdens zo'n operatie. Was er bewust in gegaan met een goede conditie opgebouwd in de Quest, maar nu al moe van 300 meter lopen. Maar goed...elke stap is een stap naar herstel! Hoop dat ik de oliebollentocht mee kan maken, maar mogelijk komt deze te vroeg. Anders maar hier in de buurt organiseren.

Hartritme in de racekap!

Afgelopen week had ik een Sinner racekap op proef, met dank aan Geert vd Steeg uit De Cocksdorp. Het eerste, langere,  ritje naar mijn werk ging gepaard met vochtig weer en mist. Door minder zicht was ik genoodzaakt het vizier iets open te zetten. Op zich reed het comfortabel, een kleine rammel van het vizier daar gelaten. Maarrrrr.....ook een PR op het woon/werktraject....pak aan!!

Op dinsdagmorgen andermaal de racekap erop. Bij het bereiken van het hoogste punt van de Gorinchemse brug sloeg mijn hart op hol. Op zich niet een geheel nieuw fenomeen, had dit wel vaker gehad. Meestal verdwijnt het na een minuut of 4. Dinsdag echter niet. Na een half uur de huisarts laten komen, die me vervolgens vertelde dat ik naar het ziekenhuis moest....met de ambulance. Op dat moment raasde mijn hart nog steeds met een ritme van 195 slagen door mijn hart. Door de ambulancebroeders werd een ECG gemaakt, de beste actie van die dag. In het ziekenhuis werd geconstateerd dat ik een aangeboren hartafwijking heb, ongevaarlijk, maar wel vervelend..... AVNTR...in burgertaal een electriciteitdraadje teveel, waardoor het hart de ventrikels niet gecontroleerd aanstuurt...en een soort rotonde ontstaat. Na een dagje ziekenhuis aan het eind van de middag weer naar huis, doodmoe, maar wel gelukkig dat ik wist wat zich afgespeeld had.

http://www.youtube.com/watch?v=FYJrIczdk2s


Alle medische perikelen ten einde? Nou nee, ...... donderdag as. wordt er een nieuwe rechterheup geplaatst waardoor ik de Quest een poosje moet laten staan. Dus beste lezers, het wordt even stil. Ik houd u op de hoogte van het herstel. Hopelijk in januari weer in de Quest.

De reden waarom ik fiets

Dat is dus eigenlijk een hele simpele. Als je onderstaand plaatje ziet is elke verdere tekst overbodig.

De man van tienduizend euro!

De kogel is door de kerk. De pijn in mijn rechterheup neemt dermate vormen aan dat deze hinderlijk is in het dagelijks leven, met name in de nacht. Het wrange aan het hele verhaal is dat ik nauwelijks last heb als ik fiets. Het betekent in ieder geval dat ik 17 oktober het ziekenhuis in ga om een volledige prothese aan de rechterheup te krijgen....... a raison van 10.000 euries. Het herstel zal wel enige tijd in beslag nemen. M.a.w...even niet in de Quest. Ik vertrouw er maar op dat ik na de operatie makkelijker beweeg dan voor de operatie. Vanaf nu nog flink aan de bak om in ieder geval fysiek goed de operatie in te gaan.

Introductie van de nieuwe RaceCap!

Met een enigszins jaloerse blik kijk ik vaak naar de racekap van Wim Schermer en anderen. Ik kan er heel kort over zijn. Op het ogenblik bezit ik nog niet het geld om zo'n kap aan te schaffen. Maar......dat wil niet zeggen dat ik zelf niet een oplossing zou kunnen vinden voor een  kilometer snelheid extra.

Toevalligerwijs ontdekte dat mijn eigen racecap een positieve invloed op de snelheid van mijn Quest heeft. Dit overigens wel in combinatie met het minivizier. Normaal gesproken reed ik eerst zonder cap. Op een goede zonnige dag pakte ik de cap die ik vorig jaar tijdens de Paralympische Spelen van NOC/NSF gekregen had. Deze zat in het door mij ontvangen kledingpakket. Aangesloten op het minivizier zorgt de cap voor minder turbulentie, minder windgeruis en meer snelheid.

Vreest niet Wim.......als ik genoeg gespaard heb, komt mijn bestelling voor de Racekap er echt wel!

RIS??....Ik zeg WAS!!!

Vandaag twee verhalen in een.

Allereerst mijn rondje Lek-IJssel...een goeie 355 km. Via Leerdam, Culemborg naar Arnhem...de Kop van Pannerden. Daar de bocht om en de IJssel afzakken, zoals de scheepvaart dat zo mooi zegt. Tot aan Kampen, daar gerond en over Apeldoorn-Ede-Veenendaal terug, met als toetje de Amerongse Berg.
Je wordt overigens over de meest vreemde paden gestuurd.

Daarna over Leerdam richting Brandwijk. Een mooi ritje zeg ik zo.

Dan vanavond. Ik tref het nooit zo met RISSEN. De fietsers gaan over het algemeen net de andere kant op. Maar vanavond geluk. Bij Goudriaan rij ik eerst twee blauwshirten achterop......zij wagen zich echter niet aan de Quest. Bij het passeren doemt meteen een groepje bikkels op...7 mansterk.... das leuk. Rotonde Goudriaan en los gaat het richting Ameide/Meerkerk. De grootste steekt me zowaar voorbij op de rotonde, ik moet daar wat gas terug nemen. Op het rechte stuk richting Ameide hoor ik al snel een licht "shit" achter me.....de wielrenners worden kleiner. Ik besluit ze wat in te laten lopen. Op de weg naar Sluis zijn ze bij en steken ze me voorbij. Ik haak aan en in de luwte van de groep kan ik bijna RTL 4 opzetten....je hoeft dan helemaal niks te doen. Kop over kop doen ze keurig hun werk. Na 5 kilometer Lekdijk slaan ze de weg naar beneden in...de polder in. Ik vind dat ik ook maar wat kopwerk moet, steek ze op een stuk met bloedmooi asfalt met 50 + voorbij....laat me weer inlopen . De groep sluit aan en ik doe gedurende kilometers kopwerk voor ze, met een gangetje van 40. Ze hangen zwaar in de beugels.....maar  ik heb hier met echte kanjers te maken. Echter een voor een waaien ze eraf......er blijven er echter twee hangen. Hup gaat het.....41-42-44-45-.....hij blijft kleven. Zijn kin zit inmiddels ter hoogte van zijn voorwielnaaf....maar hij bijt.....46-47......daar gaat ie overeind.....ik trek door 50-51........hij werpt een blik...schudt met zijn hoofd......weer een WAS...wielrenner aanhaak syndroom!

HOOFDLETTER "K"...........van klimmen

Deze week met het gezin in San Marino om daar wat te genieten van zon en zee. De zee is wat verder weg, maar verder geen probleem. De klim naar San Marino stad leek me wel de moeite waard, een hoogteverschil van de camping naar "Citta" San Marino van een kleine 500 meter. De Quest is er niet bij, ik rij op een Giant Expedition naar boven, met voldoende verzet.
"KANONNE".........dat was een steil klimmetje. Van de camping direct in de beugels, ik schat, met de kennis die ik vanuit de Alpen heb, een stijgingspercentage van 14%-15%.....en dit lange tijd. Waar ik in de Alpen altijd uitstekend uit de voeten kon, rijd ik me in een paar kilometer helemaal in het "rood". Einde.
Dat vraagt een revanche zeg ik dan maar. Anderendaags een iets andere route genomen, waar een wat meer gloeiende weg, procent of 10/11, me naar het topje van de hoofdstad brengt. Waar ik al aan mezelf begon te twijfelen, blijkt dat het allemaal nog meevalt. Redelijk eenvoudig bereik ik de hoofdstad, waar ik kan genieten van een prachtig uitzicht.

Toch ben ik wel benieuwd of het mogelijk zou zijn om met een aangepast verzet met de Quest naar boven te rijden.......en of het dan ook nog comfortabel is. Kun je klimmen met een Quest, of is de massa te groot?

Wisselende kilometers........

Droevige familieomstandigheden zorgden ervoor dat ik de laatste twee weken weinig gereden heb. Vorige week woensdag overleed mijn moeder. De ziekte van Alzheimer had haar persoon terug gebracht tot een tengere vrouw, die uiteindelijk de strijd op gaf. Op het ogenblik heb ik nog weinig fut om te rijden, wel even in Dronten geweest om de schade aan mijn Quest te laten taxeren......zo'n 700 euro. Lichaam en geest moeten in balans om goed te kunnen functioneren. Op het ogenblik zeldzaam moe, of ik doorlopend 200 km fiets. Aankomende week een weekje naar San Marino, waar ik de gewone fiets maar voor meeneem. In het weekend van 16-17 augustus heb ik het plan om een rondje IJsselmeer e doen, vanuit Brandwijk....een ruime 400 km. Hoop voor die tijd weer wat energie te hebben om weer lekker te knallen.

Kraakbeen verdwenen!

Aangezien ik nog niet de financiën bezit om een SRM in mijn Quest te bouwen doe ik het maar met de ouderwetse Cateye en het gevoel dat je benen ontploffen als je over het randje gaat. Gisteravond bijna 2 uur volle bak geknald, voor zover dat gaat als je ook nog een stukje door bebouwde kom van Vianen gaat. De gemiddelden die sommige Velomobilisten halen doen mij nog steeds de wenkbrauwen fronsen, ik haal ze nog niet. Daarbij bereik ik mijn max wel......het rechterheupie doet gedurende zo'n tocht toch aardig auw, zullen we maar zeggen. Het gooit wel een beetje roet in het eten voor de tocht die ik deze zomer nog wil maken. Ik wil graag nog een rondje IJsselmeer maken, ik denk echter dat dit met onderstaande heup een probleem gaat worden.

We zullen er maar van zeggen dat de rechterzijde niet geheel netjes meer is na 40 jaar volleybal.
De enige optie die ik zie is de tocht in twee te hakken en ergens onderweg te slapen.

We gaan het zien!

Leuk hoor, zo'n driewieler, maar..........

Met bovenstaand commentaar haalden twee racefietsers mij in. Ik had besloten om nog even naar "de Noordwaard"  in de Biesbosch te kijken. De rivier krijgt daar weer meer ruimte, een compleet gebied wordt ontpolderd. Op de terugweg knal ik de racefietsers voorbij. In de spiegel zie ik twee, enigszins, verbaasde gezichten.
Verder de afgelopen maand weinig kunnen schrijven, wel veel WW gefietst. Het velomobiel rijden is zwaar verslavend, merk ik wel. Snelheden zijn makkelijk te halen en te behouden. Het gaat mij vooral om het spiercorset rondom mijn heup te versterken. Waar ik op een normale fiets pijn aan mijn heup heb, is dat in de velomobiel totaal geen probleem. Met andere woorden......dit vraagt om nog meer kilometers.

De Toren van Babel

Vanmorgen vertrokken in zuidoostelijke richting , wind van achter, ging vrij vlot....totdat ik opgehouden werd door een zwanenduo met kroost. De heer des huizes was niet van plan ook maar enige stap van zijn kids te wijken, ik kon wachten. Af en toe rolde de Quest enige centimeters naar voor. De heer Z.Waan keek me vervolgens aan met een blik..."kom maar jochie"....dan zullen we dit als mannen onder elkaar regelen. Ik heb me gewonnen gegeven en netjes gewacht tot alle kroost een veilig heenkomen gevonden had.

Vervolgens door naar Babylonienbroek, alwaar collega Johan in zijn pittoreske knibbelknabbelknuishuisje samen met zijn Jo woont. Mocht u er nog aan twijfelen, de toren van Babel bestaat, sterker nog, hij wordt in volle glorie hersteld. Mocht u nog straattegels kwijt willen, 30x30....Johan houdt zich aanbevolen.

Een duwtje van Johan en hup richting de pont van Drongelen, kriskras door Waalwijk, langs tatatatatata...tatata....Carnaval van de Efteling. Bijna in Udenhout op de plaats van bestemming nog een kleine verrassing.

Zelfs met een Quest een lastige hindernis.

Na 110 km, 55 km. fors wind tegen , weer goed thuis.

Rap naar huis

Ik denk dat het virus wat Wim Schermer getroffen heeft ook mij te pakken. Toch een fors aantal dagen niet fit, spierpijn etc. Fietsen kwam er niet van. Afgelopen weekend cursus Action Types gegeven, waarin een mooi filmpje van een velomobiel. Al met al vandaag weer begonnen met woon-werk. Vanuit Brandwijk pak ik al snel het fietspad langs de N214, rijdt prima door, weinig schoolgaande jeugd 's morgens vroeg. Terug naar huis de gaskraan nog iets verder open gedraaid, richting 40-45 km p/u. Geen tijd gemaakt voor een fotootje.

Linkerbocht, rechterbocht.....

In dit bericht een uiteenzetting over het makkelijk insturen van bochten, niet de scherpe bochten, maar flauwe bochten. Herkent u het gevoel dat de ene bocht makkelijker instuurt dan de ander? Dat u een voorkeur heeft voor de linker-of de rechterbocht. U vraagt zich af hoe dat kan, waarom stuur ik de ene bocht met meer vertrouwen in dan de andere bocht? Hieronder de verklaring voor dit fenomeen.

Elke persoon heeft een voorkeurs dominant oog, het oog waar de informatie sneller wordt verwerkt als er beweging in waar genomen wordt. Het insturen gaat samen met beweging. Voor mij zelf is het insturen van een bocht naar rechts net iets minder prettig dan het insturen van een bocht naar links. Mijn dominante oog is mijn linkeroog, ik heb simpelweg sneller contact aan mijn linkerkant, maak makkelijker contact met deze bocht. Het dominante oog en de bocht werkt dus tegengesteld.

In bovenstaand plaatje gaat het ook nog over lateraal en perifeer zicht. Daarover een andere keer.

Kan ik iets verbeteren over het insturen van mijn niet zo favoriete bocht. Jawel, heel eenvoudig. Draai uw dominante oog richting de bocht, het tegengestelde oog, in de richting van uw minder favoriete bocht. Maak daadwerkelijk contact met de omgeving daar, u zult merken dat het doorlopen van deze bocht makkelijker, comfortabeler zal gaan.

Tot een volgend keer.

Hollandse luchten!

Gistermiddag een rustig ritje gemaakt. Het was nationale Molendag, maar door het mindere weer waren  er heel wat minder mensen op af gekomen, zelfs de molens van Kinderdijk deden het met veel minder Nikon's, Canon's en andere telelenzen. Zelf dus ook wat mak aan gedaan, de benen voelden nog wat "dik" nadat ik zaterdag eens flink "aan de boom geschud" had.

Ik bemerk dat ik het windspel voorlopig aardig onder de knie heb. Zijwind kan ik opvangen door 25 jaar motorrij-ervaring. Komt dat in ieder geval nog ergens van pas.. Het is echter nog geen windje 6/7 geweest. Heb zo'n idee dat het rijden met de Quest dan niet meer zo plezierig is. De toekomst zal het leren.

5 Miljoen gevraagd!

Vroeger stond op de plaats waar deze foto gemaakt is de centrale van Dordrecht, klem aan de brug van Papendrecht naar Dordrecht. Met de jaren is deze fabriek gesloopt. Al jaren zoekt de gemeente naar een juiste invulling voor deze locatie. Eerst moest er mega-bioscoop komen, later weer een winkelcentrum. Nog steeds is er echter niets gebeurd.

Dat brengt mij dan ook bij de titel. Elke keer als ik over deze brug kom, en dat is nogal wat keertjes, zie ik in mijn verbeelding een indoor duikcentrum. Een plaats waar je in een prettige omgeving duiken kunt leren tot een diepte van 20-25 mtr. Glazen kolom in het water, een spectaculair gezicht zou ik zo zeggen. Dus....als u nog een investeerder weet.......

Ook spectaculair waren de snelheden vandaag. Met gemak 45-50 km p/u, wennen aan de rukwinden die de Quest soms een andere kant op wilden sturen. Een bezoek aan moeder gebracht, even bij broer langs en hup de Gorinchemse brug over, waar een mountainbiker mij groetend voorbij kwam in de beklimming. Op het stuk richting Schoonhoven heb ik hem ook maar gegroet. Wel zo netjes toch?

De kin omhoog......de kin omlaag.

In mijn vorige blog heb ik reeds de motoriek van de berijder van een velomobiel genoemd. Om dit aan den lijve te ondervinden wil ik bij deze een testje meegeven, graag even laten weten hoe het u bevalt.

Wat is de bedoeling? U kunt zelf ontdekken waar uw voorkeur ligt, hoe u het makkelijkst rijdt, het makkelijkst uw energie overbrengt.....het gaat in deze niet over goed of fout.

Rij eens een kilometer op volle snelheid met de kin iets omlaag.......kwartiertje rustig aan....daarna herhaalt u deze test nogmaals met de kin iets omhoog. Het gaat niet over wat beter is, het gaat erover wat voor u beter werkt. U zult merken dat de ene of de andere houding u beter ligt. Ik ben benieuwd en hoor het graag van u!

Mooi ritje......

Vandaag rondje Gorinchem, Woudrichem, Almkerk, Dordrecht gereden. Een kleine 70 km, voor de doorgewinterde Q rijder om ff warm te worden, voor mij juist een prima rit om meer en meer te wennen aan de velomobiel. Ik kom langs de "omgekeerde wereld", zie foto. Wat is dat dan? Vroeger stond in de Alblasserwaard in het algemeen het woonhuis voor de boerderij. De schuur lag aan het water, daar werd de melk opgehaald. Op de foto ziet u dat dit juist omgedraaid is......vandaar de naam.

Verder door de Biesbosch gereden waar ingepolderd land plaats moet maken voor de rivier. Gelukkig kon ik dit koolzaadveld nog op de gevoelige plaat leggen.

de "omgekeerde wereld" 

Kraaaaaaaaak..........

De eerste schade is een feit. Ik had besloten om met de 308 naar de training bij Next te gaan, een kleine 20 km. Lekker weer, prima ritje om meer en meer te wennen aan het het Velomobiel rijden. Op de Wantijbrug bij Dordrecht minderde ik keurig vaart om linksaf de Stadspolders in te draaien. Plots kwam een wielrenner van D.T.C de Mol uit Dordrecht de hoek om, door de binnenbocht. Mijnheer viel, bezeerde de knie........en mijn neus ws kapot, althans van de 308. Grrrr......

Krachten beter overbrengen

Naast allerlei innovaties op fietsgebied, banden etc. is ook de menselijke factor een zeer belangrijke. Uiteraard in eerste instantie getraindheid. De fysieke component is zeer belangrijk. In "het rood" rijden konden alleen de mannen die veelvuldig uit de verboden snoepjespot aten.....deed je dat niet dan, was het al snel dat de benen "ermee ophielden".

Echter, een niet te onderschatten fenomeen is de menselijke bouw van de persoon die in de velomobiel zit. Wat is zijn motorische talent, hoe zijn/haar bouw in elkaar. Onderstaand plaatje maakt een start naar de uitleg van dit onbekende terrein.

We onderscheiden een tweetal loopvormen. Mensen die de neiging hebben om enigszins met de kin omhoog te lopen, afwikkeling over de hiel (ook eeltafzetting op de hiel) ....dit zijn de zg. S-typen....dit is te zien op het bovenste plaatje. Zij zullen in de Quest ook wat verder achterover zitten, de rug aangesloten op de stoel. Daarnaast zijn er de mensen die een beetje met de kin naar beneden lopen, de schouders gaan als eerst nar voren, daarna volgt het lichaam. Zij zullen, door deze manier van bewegen, ook meer de neiging hebben iets naar voor in de stoel van de Quest te zitten. Een ieder, op zijn eigen wijze, is in staat meer kracht te leveren. Denk hierbij aan 2 km. p/u.

Wordt vervolgd.

En bedankt.....

Gistermorgen onderhoud gehad aan de Quest. Jos heeft zich de gehele ochtend met de Quest bezig gehouden. Voor de veiligheid ook maar een toeter laten monteren. Staat van de fiets werd als uitstekend  betiteld. Dank Roel! Veerpoot nagekeken, ketting op lengte enz. Prima service en een en ander geleerd.

Vanmorgen ritje langs de Kinderdijk. Rustig aan, veel kerkvolk onderweg. De toeter komt goed van pas. Het rijden went meer en meer. Ook werd duidelijk dat ik vrijdagavond niet zulke slechte benen had.....maar een aflopende band!

Onderhoud!

Net weer met de mannen van Velomobiel.nl gebeld. Morgen onderhoud aan de Quest, 09.00 uur scherp.

Ik zal dan meteen eens vragen of zij ook ervaring hebben met de verschillende zithoudingen in de Quest. Wat wil het geval. Al jaren bestudeer ik de motoriek en denkwijze van mensen. Van orgine kom ik uit de volleybalwereld, laatste drie jaar als Bondscoach van de Zitvolleybal Dames. Ik heb daar ondervonden dat het Action Type van iemand bepalend is voor het efficient mogelijk overbrengen van kracht. Onbewust zoekt een persoon altijd naar zijn meest prettige positie. Dit geeft dan ook de meeste kracht. Kan iemand daar niet in zitten, dan kost dit hem of haar onnodig veel energie.

Wat bovenstaand kort filmpje hier mee te maken zal ik de komende dagen verder voor jullie uitwerken. De resultaten van een iets andere zithouding zijn echter verbluffend.  Snelheid neemt toe bij een, meer bij de eigen persoon horende, zithouding/motoriek

Wielrenners zoek!

Gisteravond even met de buurman mee naar D.T.C De Mol. Voor het windje richting Dordrecht, eenvoudig richting de 40 km. ...buurman puft en hijgt. Bij de spoorbrug over de Merwede moet ik wel wat terug, maar klimmen met 19 km p/u met de Quest is nog  acceptabel. Bij de toerclub aangekomen tref ik een groepje van 20 mannen in de leeftijd tussen 35-50 jaar.
We vertrekken, weer gaat het over de spoorbrug, nu echter terug. Als ik boven ben zie ik in de verte de groep fietsers. Ze verdwijnen in een bocht. Als ik beneden ben zijn de mannenbroeders nergens meer te vinden. Ik ben gelost!! Denk aan je sprinter, zeggen ze in een wielerpeloton. Hier niet. Ik besluit rechtsaf te slaan en de Merwede te volgen. Bij Schelluinen naar het noorden....tegenwinds, maar nog altijd boven de 30 km p/u koersend. Thuis gekomen even de Strava bekeken, met al het gedraai en geker, geklim toch nog bijna 29 gemiddeld. Niet schokkend hoog, maar met een heup die eigenlijk al vervangen had moeten zijn zowaar niet slecht. Het lijkt erop of de Quest-therapie positief  werkt voor de versleten heup.

Afspraak gemaakt

Vandaag even met Velomobiel gebeld. Afspraak gemaakt voor zaterdagmorgen 09.00 uur om de Quest een onderhoudsbeurt te  geven. De vraag: Fiets ik erheen....of op de aanhanger? Iemand ervaringen met routes vanaf ri Gorinchem?

Na een lange zoektocht uiteindelijk de goede Quest gevonden voor een goede prijs. De Quest 308 heeft een andere eigenaar. Eerste eigenaar Roel van Dijk had al een nieuwe Carbon besteld.

Mijn vorige Velomobiel was een Sunrider, de snelheid die daarmee te behalen was zinde me niet echt. Het is de bedoeling de Quest voor woon-werk te gaan gebruiken. De Sunrider vond ik daarvoor te zwaar. Op aanraden van Wim Schermer heb ik een Quest gekocht.Ik houd u op de hoogte van mijn eerste rit met de Quest. Zeer benieuwd.